Το καθήκον και η στολή ενός Αστυνομικού....

elas-lyste_blogspot_gr.jpg

Ο ήχος από το ξυπνητήρι κατάφερε να τον ξυπνήσει όντας επίμονος και εκκωφαντικός.

Περασμένες οχτώ το απόγευμα, ίσα που προλάβαινε να κάνει ένα μπάνιο, να πιεί μια γουλιά καφέ, να ντυθεί και να φύγει για δουλειά. Να πάρει, σκέφτηκε, πάλι θα τρέχω. Άνοιξε τη δίφυλλη ξύλινη ντουλάπα και την είδε να στέκεται εκεί, ξέχωρη από τα πολιτικά του ρούχα, μόνη όσο μόνος ένιωθε κι αυτός κατα καιρούς όταν δεν ντυνόνταν πολίτης. Αυτό ήταν το τίμημα που έπρεπε να πληρώνει για να μπορεί να υπερασπίζεται την έννομη τάξη και το δίκαιο.

Γράφει η Σοφία - Ισμήνη

Στα μάτια πολλών, δεν ήταν άνθρωπος, ήταν απλώς ένα εκτελεστικό όργανο, πιόνι αυτών που κινούσαν τα νήματα, αιτία πολλές φορές για το κακό του τόπου. Κι όμως, δεν ήταν έτσι. Δεν του άρεσε να παριστάνει τον καουμπόι, δεν γινόταν άλλος όταν τη φορούσε, ο ίδιος ήταν που έδινε τον προσωπικό του αγώνα για να ισορροπήσει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, για να επιβιώσει στους δύσκολους καιρούς που διένυε ο λαός του, αίμα κυλούσε να γίνει και στις δικές του φλέβες, άνθρωπος ήταν και αυτός με όνειρα και αγωνίες.

Έμεινε να την παρατηρεί σκεφτικός, να την περιεργάζεται σαν να την έβλεπε πρώτη του φορά. Επιβλητική, καλοσιδερωμένη, με τα διακριτικά της να παρελαύνουν καμαρωτά πάνω στο μπλέ ύφασμα που ήταν κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του.

Κουβαλούσε την ιστορία του αγώνα για μια δικαιοσύνη που άλλοι λεηλάτησαν, άλλοι τύφλωσαν και άλλοι με τόσο πάθος υπερασπίστηκαν. Μισήθηκε και λατρεύτηκε όσο καμία άλλη και αυτό ήταν που την έκανε τόσο σπουδαία τελικά, αυτό ήταν το μυστικό της γοητείας της : η ικανότητά της να δημιουργεί τόσο ανάμεικτα και αντικρουόμενα συναισθήματα κι όμως, να στέκεται εκεί, να δίνει το παρόν σε μια αδιάκοπη πάλη.

Να υπομένει, να μάχεται, να αντέχει. Κοίταξε το ρολόι που του χάρισε η μάνα του την ημέρα της ορκομωσίας. Η ώρα είχε περάσει και έπρεπε να βιαστεί. Δεν την ντύθηκε, τον έντυσε ως πρόσταζε. Με σεβασμό και αίσθημα ευθύνης απέναντι στον συνάθρωπο, στο καθήκον, στον συνάδελφο.

Με τη ζυγαριά της δικαιοσύνης να του θυμίζει αυστηρά πόσο δύσκολο ήταν το έργο που είχε αναλάβει. Την έσιαξε μια τελευταία φορά και αφού έψαξε για λίγο τα κλειδιά του, πήρε ένα λευκό κερί από το τραπέζι και έκλεισε την πόρτα πίσω του. Ήταν υπηρεσία στη Μητρόπολη σήμερα.

Θα έψελνε το Χριστός Ανέστη πλάι στους επισήμους, όχι στους δικούς του.

Καλή Ανάσταση σε όλους.

Πηγή ➤ elas-lyste

Share on Google Plus

Unknown

"Περί ευθύνης: Τα άρθρα δεν αποτελούν απαραίτητα θέση της ομάδας του "elas.lyste.blogspot.gr". Αναρτούμε κάθε άρθρο που αποτελεί κατα την γνώμη μας ερέθισμα προς προβληματισμό και σκέψη. Tο elas-lyste.blogspot.gr δημοσιεύει κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές, και διατηρούμε το δικαίωμα να μην δημοσιεύουμε συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια όπου τα εντοπίζουμε. Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψη σας στο ιστολόγιο μας!
    Blogger Comment
    Facebook Comment

2 σχόλια :

  1. Δυνατό,αληθινό και άξιο το κείμενό σας.Μπράβο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δημήτρης Λάζος16 Απρ 2014, 2:03:00 μ.μ.

    Δεν περιμένω από ανθρώπους μικρούς να καταλάβουν από ιδανικά και αίσθημα ευθύνης. Γιατί αν (που πολλοί ΔΕΝ) θα πάρει ο αστυνομικός το 500ρικο, το έχει ξεπληρώσει σε απλήρωτες υπερωρίες, σε έξοδα εξοπλισμού, σε service σε μηχανές και οχήματα, σε έξοδα μετακίνησης, σε πολύωρες αναμονές, σε ιδρώτα, σε κόπο, σε αίμα.. δυστυχώς κάποιες φορές και με την ζωή του την ίδια.

    Γιατί ο αστυνομικός, αντίθετα με τον στρατιώτη (με τον οποίο δεν συγκρίνομαι, άλλωστε υπήρξα και ξέρω και τις θυσίες που κάνει αυτός ώστε να έχουμε την ελευθερία που κάποιοι θεωρούν δεδομένη) είναι σε διαρκή ενεργό πόλεμο απέναντι στο έγκλημα. Ένα εχθρό ύπουλο, αδυσώπητο, σκληρό χωρίς ενδοιασμούς ή ηθικούς φραγμούς. Κι όμως αυτός πρέπει να πολεμήσει και να νικήσει, με τόσους περιορισμούς και κώδικες που κάποιες φορές νιώθει ότι πολεμάει με το ένα (αν όχι και τα δυο) χέρια δεμένα πίσω από την πλάτη. Εκεί όμως είναι και το μεγαλείο της προσφοράς, στην δυσκολία του εγχειρήματος.

    Ας αφήσουν λοιπόν κάποιοι Ανώνυμοι τις ειρωνείες και το φτηνό πνεύμα. Άλλωστε το επίπεδο τους φαίνεται από την δειλία που φανερώνει το ότι κρύβονται πίσω από την ανωνυμία τους,

    ΑπάντησηΔιαγραφή